ربط ما چیست؟ سهم ما چیست؟ بحث روی سرفصلها و کُلی-گوئیهائی در مورد "آمریکا ستیزی" یا "اسرائیل ستیزی" و "مارکسیست و مسلمان" یا "انزوا جوئی" بازسازی بحثهای قدیمی و کهنه ای هستند که امروزه فایده ای ندارند بغیر از خوراکی برای مطبوعات بودن یا تمرکزی لحظه ای به اعصاب آشفتۀ اکثر ما دادن. مسئلۀ دوست نبودن یا دوست نبودن با آنها نیست. ما همه انسانیم. ولی چون همه انسانیم، یا چون خوش تیپ هستند و دمکراسی و تکنولوژی دارند، آیا باید بگذاریم که جیبمان را هم بزنند؟؟
برای نجات دادن حال و آینده مان ما مجبوریم تمرکز خود را روی تولید ملی، و پروراندن نیروهای تحصیلکرده و انسانیمان، در جهت تولید ملی نگهداریم.
اقتصاد موضوع ساده ایست و قابل درک برای همه، چرا که هر کدام از ما هر روز با آن سر و کله میزنیم. مثلا اگر این چند جمله برای شما معنی میدهند شما جواب سوالهائی مثل اقتصاد چیست، چرا باید به رویدادهای اقتصادی توجه کرد و برای شغل آفرینی و اقتصاد خوب چه لازم است، را میدانید!
سوال: چرا میگوئید "خارج کردن اکثریت بومی از صحتۀ رقابت و بهره برداری شرکتهای بین المللی و گروهی کوچک در ایران از زمان محمد رضا شاه پهلوی شروع شد؟
جواب: برای گرفتن پاسخ مفصل در این مورد میتوانید به مقالۀ ربط ما چیست؟ 5.1# در این بلاگفا رجوع کنید. ... ولی در اینجا مختصرا اشاره میکنم که برنامه های "عقب نگهداشتن اکثریت مردم ایران و خارج کردن آنها از میدان رقابت اقتصادی،" رسماً، از سال 1334 با قرض گرفتن از بانک جهانی و تصویب قانون "جذب و حمایت از سرمایه گذاری خارجی" توسط محمد رضا شاه پهلوی شروع شد. جریان به این ترتیب است که:
در دنیای امروزمحدود کردن تحلیل مشکلات به ریشه های داخلی و بومیِ قضایا بغیر از عقب ماندن از آگاهیهای بروز و نیآموختن در مورد سیستمهای خشنِ اقتصادی-سیاسی جهانی، که بر ما اعمال شده اند، فایده ای ندارد!
در قرن جدید برقرار کردن یک رابطه و رد و بدل صحیح و "برد-برد" با نمایندگان صنعت، سرمایه و حکومتهای خارجی اهمیّت حیاتی برای همۀ ملتها و کشورهای جهان دارد. ولی اگر معیار ایجاد کردن این ارتباطها یک برنامه ریزی برای بالا بردن اهمیّت و کارآئی اکثریت مردم و صنایع بومی در سطح جهانی نباشد، و اگر معیار ما فقط نشان دادن عکس العمل دفاعی برای بدر بردن جان خود از هجوم درخواستهای تمام نشدنیِ آنها باشد، بدون شک ما و دولتهای ما با سرعت توسط این سیستمها و نمایندگانِ حریص و سیر نشو بلعیده خواهیم شد؛ اتفاقی که برای بسیاری از کشورهای همسایه و غیر همسایۀ که اقتصاد های ناموفق دارند (کشورهای جهان سوم) افتاده است.
برای برقرار کردن یک رابطه و رد و بدل صحیح و "برد-برد" با نمایندگان صنعت، سرمایه و حکومتهای خارجی، باید دید که آیا واقعاً ربطی برای ما و تحصیلکرده های ما در پیشبرد جامعه و مردم خود باقی مانده، وقتی محور برنامه های اقتصادی کشور از طرف بانکهای جهانی و صندوق بین المللی پول بما تحمیل میشوند؟ و باید دید که آیا سهم بدرد خوری برای ما و تحصیلکرده های ما از امکانات، منابع و بازار رقابت موجود در کشورمان باقی مانده، وقتی برنامه های تجارت آزاد و تعدیل اقتصادی آنها ما را مجبور کرده که آیندۀ مملکت را به شرکتهای متمول بین المللی بفروشیم، عمدۀ تولید بومی را بخوابانیم، میلیونها ایرانی را بیکار کنیم و بازار تقاضای داخلیمان را دو دستی تقدیم کالاهای وارداتی و تولید شده توسط آنها بکنیم؟
عجیب است که این حقایق روزمرۀ جلوی چشممان هنوز برای عده ای ملموس نیست! شاید بدلیل این است که در ذهنشان ایرانشان را به محیط کار و زندگی خود و نزدیکانشان محدود کرده اند. مثلا ببینید چطور یک خواننده تمام آگاهیهای منطقی خود، در مورد دو دهۀ گذشته جامعه مان (مانند بیکاری روزافزون، بسته شدن صنایع، حذف هزینه های دولت برای مردم و زیرساختها، و یا ازدیاد جرائم و اعتیاد و فساد بدلیل بیکاری) را به یکباره کنار گذاشته، و باور کرده است وقتی به او گفته بودند که تجارت آزاد و تعدیل اقتصادی برای ما 1) فضای باز و سالم کسب و کار، و 2) بازار رقابت کامل میآورد، و باور کرده بود وقتی به او گفته بودند که تجارت آزاد و تعدیل اقتصادی برای ما دسترسی به فرصتهائی از قبیل: 3) سرمایه های خارجی، 4) فناوریهای پیشرفته غرب، و 5) بازارهای بین المللی را امکانپذیر میکند. ...
آیا قصد موفقیت برای خود و ملت خود را داریم، یا فقط قصد موفقیت برای خود و مانند خود را؟ میتوانیم امور جامعه را بر اساس هر کدام از این خواسته ها بچینیم و موفقیتی بدست بیآوریم. ولی جهان پر از رقابتی که در آن زندگی میکنیم بما نشان داده است که تنها جوامع، دولتمندان و کشورهائی پیشرفت کرده و پایدار مانده اند که امورشان را برای موفق شدن اکثریت مردمشان چیده و ردیف کرده باشند.
با یک نگاه حتی سطحی به کشورهای پیشرفته میتوانیم ببینیم که دولتمندانشان سالهای مدیدیست که این رمز را دریافته اند که برای موفقیت کشورشان، اکثریت جمعیتشان باید به موفقیت برسند. و فقط به این دلیل است که آنها ابزار و برنامه های تشویقی - حمایتی خود (اعم از قوانین و بودجه) را در دسترس و برای حفاظت اکثریت مردم خود قرار میدهند، و نتیجتا باعث ورود میلیونها از مردمشان در پروسه ی عمل، تولید و حل کردن مسائل و مشکلات خود شده و جامعه ای خود- باز- ساز میسازند.
(عکس)
برای کار-افزائی و تولید ملی در یک جامعه، باید بازار تقاضا برای نتیجه کار، برای کالا و سرویس، برای مدرک، استعداد یا خبرگی افراد آن جامعه وجود داشته باشد! – بیکاری، کم کاری و تداوم نداشتن کار و شغل اکثریت افراد، و در نتیجه دنبال ترفندها و پیداکردن راههائی برای کار-افزائی در جامعه مان مسلما در راس فکر اغلب ما است. برای شروع به باز کردن این بحث میخواستم ازتون بخواهم که دو چیز رو در نظر بگیرید: از طرفی در نظر داشته باشید شرایطی را که برای بدست آوردن کاردراختیار دارید مثل مدرک، خبرگی، استعداد یا سرمایه ای برای عرضه کردن به بازار تقاضا؛ و از طرف دیگر فکر کنید که در عرض هفته یا سال یا چندین سال گذشته چه چیزها یا خدماتی خریده اید؟ خوراک، پوشاک، وسائل ساختمانی یا فنی، ماشین، کامپیوتر، چسب و زنگ، وسائل الکترونیکی، خرت و پرتهای دیجیتالی، لوازم آرایش، محصولات شستشو و نظافت، کالاها و خدمات برای خودتون و بروبچه ها یا کتابهای ترجمه شده و غیره.
در این قرن بیست ویکم که مردم و دولتهای پیشرفته در سراسر دنیا رویاها و آرزوهای خود را در جوامعشان شکل و نمود داده و ثروت و رفاه تولید میکنند، ابزار ما برای تراشیدن و بوجود آوردن ارزش اضافه و شکل دادن جامعه مان، برحسب تصویر و آمالی که خود برای زندگی و سرنوشتمان داریم کدام است؟ از خود بپرسید، ربط ما و جای ما در این شبکه ی جهانی خلق ارزش و والائی چیست و کجاست؟ سهم ما از این دنیای کار، خلاقیت و تولید ثروت و رفاه چیست؟ با حل کردن مشکلات خود میتوانیم دستی در بوجود آوردن ربط و تولید سهم خود داشته باشیم.
(برای ادامه مطلب روی عنوان کلیک کنید.)
بعضی از نشریات شکایت میکنند که، درصورتیکه بیش از ۴۰% از نیروی کار بومی در ایران بیکار هستند، شرکتها و کنتراتچیهای بزرگ خارجی و داخلی کارگر و کارفرماهای غیر بومی/غیر ایرانی وارد و استخدام میکنند. فکر میکنید این بدلیل قوانین مقررات زدائی ماست، یا تنبلی کارگر و مهندسین ایرانی، یا کارآ و ارزان بودن نیروی کار چینی، یا بدلیل رشوه دادن و رانت خواری دلالان اقتصادی است؟
واقعیات تجربه شده دهۀ گذشته به ما نشان داده اند که، خصوصی کردن پروژه ها، بنگاهها و منابع مردم و مناقصۀ آن به شرکتهای بزرگ و خارجی بدون داشتن مقررات و استانداردهای لازم برای نظارت بر کسب و کار، نظارت بر روابط کارکن و صاحبکار، نظارت بر حفاظت محیط زیست، نظارت بر وارد و خارج شدن پول، کالا و تعرفه از کشور، و و و ... باعث صدمات وسیع و عمیق در همۀ امور زندگی و کسب و کار مردم و اداره کشور شده است.
(لینک زیر لیست پروژه های مقاطعه شده از طرف دولتهای مختلف ایران (از سال 1957 تا 2005) به بانک جهانی و شرکتها و پیمانکاران تائید شدۀ آن است:
http://www.worldbank.org/projects/search?lang=en&searchTerm=&countrycode_exact=IR )
صحبت از "راهکار" نشان دادن بسیار است. در این مقاله نگاه کوتاهی میکنیم به شرایط و تصمیمات دولت چین برای فعالیت شرکتهای خارجی در چین و مذاکرات با سازمانهای WTO و IMF. چین روابطش با (WTO و IMF) صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت آزاد و شرکتهای بین المللی را به تدریج از دهه های 1980 و 1990 (اواخر دهۀ 1350) شروع کرد. این زمانی بود که چین برای مدرنیزه کردن خود و رشد و اصلاحات داخلی به وامهای عظیم و تکنولوژی موجود در غرب محتاج شد.
دولتمندان چین شرایط خود را در جلسات مذاکره و امضاء کردن توافقنامه ها با موفقیت به معامله گذاشتند و "نگوشیئیت" کردند - معامله روی پیش بردن منافع و اهداف رشد مردم و سازندگی چین - در مقابلِ - سود بردن شرکتهای خارجی از فعالیت در چین بود. بر اساس آن توافقها، حدود سی سال است که شرکتهای بزرگ و خارجی ثروتها و منافع عظیم از سرمایه گذاری و فعالیت در چین بدست آورده اند، و در مقابل، صنعت و کشاورزی و سرمایه داران چینی شرکتهای عظیم بوجود آورده اند، کالاها همراه با سیاستهای چین در دنیا پخش شده، و نیروی کار چین (کارگر و تحصیلکرده) بطور مداوم مشغول کار بوده، در انواع پروژه ها در سطحهای مختلف تکنولوژی کار کرده و در نتیجه دائم بهتر، ماهرتر و فنی تر شده است. امروزه بسیاری از نیروی کار چینی استانداردهای بالای عملکردی پیدا کرده، و فرهنگ کار (یعنی دیسیپلین محیط کاریِ) مطابق با الزامات امروزه در هر گونه پروژه ای فعال هستند. این نمونه ای از توافقهای دولتمندان چین با شرکتهای خارجی در چین و مذاکرات با سازمانهای WTO و IMF است:
استخدام مردم چینی: "تکنسین ها، مدیریت پرسنل و کارگران ماهرِ مورد احتیاج شرکتهای-با-سرمایۀ-خارجی باید از کسانیکه توسط شریک چینی توصیه میشوند، یا از طرف مقامات چینی آن صنعت توصیه میشوند، یا از دانشجویان و فارق التحصیلان دانشگاهها، پلی تکنیکها و دانشکده های فنی چین، یا عموم مردم چینی برگزیده و استخدام شوند.