#4 سوبسیدها و حمایت غرب و کشورهای پیشرفته از کشاورزی، صنایع و رفاهِ مردمشان

در این قرن بیست ویکم که مردم و دولتهای پیشرفته در سراسر دنیا رویاها و آرزوهای خود را در جوامعشان شکل و نمود داده و ثروت و رفاه تولید میکنند، ابزار ما برای تراشیدن و بوجود آوردن ارزش اضافه و شکل دادن جامعه مان، برحسب تصویر و آمالی که خود برای زندگی و سرنوشتمان داریم کدام است؟  از خود بپرسید، ربط ما و جای ما در این شبکه ی جهانی خلق ارزش و والائی چیست و کجاست؟  سهم ما از این دنیای کار، خلاقیت و تولید ثروت و رفاه چیست؟  با حل کردن مشکلات خود میتوانیم دستی در بوجود آوردن ربط و تولید سهم خود داشته باشیم. 

(برای ادامه مطلب روی عنوان کلیک کنید.)

دغدغۀ 40% بیکاری در ایران و وارد کردن کارگر و تحصیلکردۀ ارزان خارجی

بعضی از نشریات شکایت میکنند که، درصورتیکه بیش از ۴۰% از نیروی کار بومی در ایران بیکار هستند، شرکتها و کنتراتچیهای بزرگ خارجی و داخلی کارگر و کارفرماهای غیر بومی/غیر ایرانی وارد و استخدام میکنند. فکر میکنید این بدلیل قوانین مقررات زدائی ماست، یا تنبلی کارگر و مهندسین ایرانی، یا کارآ و ارزان بودن نیروی کار چینی، یا بدلیل رشوه دادن و رانت خواری دلالان اقتصادی است؟

واقعیات تجربه شده دهۀ گذشته به ما نشان داده اند که، خصوصی کردن پروژه ها، بنگاهها و منابع مردم و مناقصۀ آن به شرکتهای بزرگ و خارجی بدون داشتن مقررات و استانداردهای لازم برای نظارت بر کسب و کار، نظارت بر روابط کارکن و صاحبکار، نظارت بر حفاظت محیط زیست، نظارت بر وارد و خارج شدن پول، کالا و تعرفه از کشور، و و و ... باعث صدمات وسیع و عمیق در همۀ امور زندگی و کسب و کار مردم و اداره کشور شده است.  

(لینک زیر لیست پروژه های مقاطعه شده از طرف دولتهای مختلف ایران (از سال 1957 تا 2005) به بانک جهانی و شرکتها و پیمانکاران تائید شدۀ آن است: 

http://www.worldbank.org/projects/search?lang=en&searchTerm=&countrycode_exact=IR )

 

  

در مذاکراتش با IMF و WTO، ولت چین شرط فعالیّت شرکتهای خارجی در چین را استخدام کارگر و تحصیلکردۀ بومی و چینی تعیین کرد!

صحبت از "راهکار" نشان دادن بسیار است. در این مقاله نگاه کوتاهی میکنیم به شرایط و تصمیمات دولت چین برای فعالیت شرکتهای خارجی در چین و مذاکرات با سازمانهای WTO و IMF. چین روابطش با (WTO و IMF) صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت آزاد و شرکتهای بین المللی را به تدریج از دهه های 1980 و  1990 (اواخر دهۀ 1350) شروع کرد. این زمانی بود که چین برای مدرنیزه کردن خود و رشد و اصلاحات داخلی به وامهای عظیم و تکنولوژی موجود در غرب محتاج شد. 

دولتمندان چین شرایط خود را در جلسات مذاکره و امضاء کردن توافقنامه ها با موفقیت به معامله گذاشتند و "نگوشیئیت" کردند - معامله روی پیش بردن منافع و اهداف رشد مردم و سازندگی چین - در مقابلِ -  سود بردن شرکتهای خارجی از فعالیت در چین بود. بر اساس آن توافقها، حدود سی سال است که شرکتهای بزرگ و خارجی ثروتها و منافع عظیم از سرمایه گذاری و فعالیت در چین بدست آورده اند، و در مقابل، صنعت و کشاورزی و سرمایه داران چینی شرکتهای عظیم بوجود آورده اند، کالاها همراه با سیاستهای چین در دنیا پخش شده، و نیروی کار چین (کارگر و تحصیلکرده) بطور مداوم مشغول کار بوده، در انواع پروژه ها در سطحهای مختلف تکنولوژی کار کرده و در نتیجه دائم بهتر، ماهرتر و فنی تر شده است. امروزه بسیاری  از نیروی کار چینی استانداردهای بالای عملکردی پیدا کرده، و فرهنگ کار (یعنی دیسیپلین محیط کاریِ) مطابق با الزامات امروزه در هر گونه پروژه ای فعال هستند. این نمونه ای از توافقهای دولتمندان چین با شرکتهای خارجی در چین و مذاکرات با سازمانهای WTO و IMF است:

 

استخدام مردم چینی:   "تکنسین ها، مدیریت پرسنل و کارگران ماهرِ مورد احتیاج شرکتهای-با-سرمایۀ-خارجی باید از کسانیکه توسط شریک چینی توصیه میشوند، یا از طرف مقامات چینی آن صنعت توصیه میشوند، یا از دانشجویان و فارق التحصیلان دانشگاهها، پلی تکنیکها و دانشکده های فنی چین، یا عموم مردم چینی برگزیده و استخدام شوند.